Politici willen de Citotoets privatiseren, en hoe staat het met de energie-transitie

‘ Alweer privatiseren. Nu weer bij onderwijs. De politieke pipo’s kunnen maar geen genoeg van het privatiseren krijgen. Maar waarom dit privatiseren zou zijn, snap ik niet,’ zegt Gilbert. ‘CU-onderwijsminister Arie Slob wil alle eindtoetsen voor scholen onderbrengen bij het publieke College voor Toetsen en Examens (CvTE). Ook de vier commerciële toetsen die nu nog ressorteren onder een onafhankelijke expertgroep (welke, hoe heet dat?) moeten volgens Slob onder het CvTE vallen. Dat CvTE bewaakt de kwaliteit van de Citotoets.’

‘ Dan worden die commerciële toetsen dus ge-déprivatiseerd,’ merkt Satish op, ‘want die vier commerciële toetsen moeten van Slob bij het publieke CvTE worden ondergebracht. Hoezo privatiseren? Wordt de Citotoets misschien afgeschaft?’

‘ Dat staat er niet. Hier staat dat Slob wil: “ …. alle toetsen onderbrengen bij het CvTE, zodat er straks één club verantwoordelijk is voor het beoordelen en toelaten van nieuwe eindtoetsen en voor de kwaliteit.” Dan gaat het toets circus van vijf entiteiten – de Cito van het CvTE en vier commerciële – naar één, te weten het CvTE.’

Satish: ‘ En het CvTE is publiek, dus niet-privaat. Hoe komen ze er dan bij dat meneer Slob de eindtoetsen wil privatiseren? Komen er naast Citotoets meer toetsen, die alle door het CvTE beheerd worden? Dus verdwijnt de Citotoets en komen daar een x aantal eindtoetsen voor in de plaats?’

Gilbert: ‘ Maar dan moet het “publieke College voor Toetsen en Examens” geprivatiseerd worden. Op een soort homeopathische manier: er worden vier commerciële eindtoetsen bij de niet-commerciële Citotoets geplempt en dat verandert de Cito – de naam verdwijnt vermoedelijk ook – die gaat op in een commerciële verzameling eindtoetsen. Toch? Ik begrijp dit niet. Welke stap bewerkstelligt de privatisering en wat gebeurt er met de Cito? Ik vind het al bizar dat er vier commerciële eindtoetsen bestaan.’

‘ Dat de Cito wordt geprivatiseerd staat in de kop boven het stuk, maar in het stuk lees ik het niet terug. Misschien missen we iets?
Anyway. De afschaffing van een (relatief) objectieve eindtoets, de Cito, is een logische stap. Immers, wanneer de massa leerlingen van groep 8 getoetst moet worden, dus geschift, op geschiktheid voor een van de voortgezette opleidingen – ik denk met name aan VWO – en je wilt dat zo veel mogelijk Jojootjes en Bimbootjes naar het VWO gaan, dan moet je geen objectieve Citotoets hebben die als zeef fungeert. Dan blijven er te veel hangen, want ons onderwijs is al lang niet meer je dát. Gevolg: het VWO zal zijn niveau onherroepelijk moeten devalueren, naar beneden moeten bijstellen, want er komen leerlingen binnen die nogal rommelig zijn getoetst op hun mogelijkheden en potentieel om dat VWO-traject te volgen. Een gevolg daarvan is: opnieuw extra belasting van de leerkrachten. Het gaat om een ketengevolg, of een vicieuze cirkel, een neerwaartse spiraal. Allemaal even naargeestig.’

Gilbert: ‘ Dat zou passen in een verborgen politieke agenda van “dumbing down” onder het mom van “empowerment,” hetgeen ik een criminele strategie zou vinden. Wat is de doelstelling hierbij? Afschaffen van een onafhankelijke eindtoets door privatisering is net zo krankjorum als privatiseren van het bouwtoezicht door privatiseren van controle en de finale afschouw.’

Satish: ‘ Tja, benedenmaats onderwijs, wat wil je daar als politiek mee? Ik denk een nog suffere massa, die nog meer “beleid” voor zoete koek slikt, omdat ze (de massa dus) niet langer normaal kritisch kan denken en redeneren. Ik bedoel: waarom pikken wij massaal een spaarrente van bijna nul procent? Waarom blijven wij “het Project Europa” financieren?’

‘ O ja, en dan de klimaat-soap. Wat vind je dan van die kletskoek over het tegengaan van de opwarming van de planeet, dat bewerkstelligen door lokaal-nationaal klimaatbeleid. Alsof een klimaat territorium gebonden is. Wij – in voortrekkersland Nederland – wij spannen een net over Nederland, we bouwen een hele hoge muur rondom Nederland of we spinnen een cocon over Nederland heen, en we gaan aan de slag om “het” klimaat positief te beïnvloeden door de CO2-uitstoot te reduceren. Onder dat net en in de cocon welteverstaan. Buiten dat net heerst namelijk een heel ander soort klimaat, dat met ons klimaat in Nederland niets heeft te maken. Als je er even over nadenkt, zie je het kolderieke van de redenering. De rest van de mensheid verklaart ons voor gekke Henkies. Toch draaft bijna iedereen in Nederland blindelings achter dit flauwekulnarratief aan. Nederland moet zijn CO2-uitstoot draconisch verminderen. Dat gaat de burgers veel geld kosten, maar andere partijen verdienen er natuurlijk dik aan.’

Satish: ‘ Dat is pathetisch, inderdaad. De doelstelling heeft niks met het klimaat te maken, maar de doelstelling is het produceren van (veelal nutteloze maar peperdure) apparatuur en infrastructuur die voor de pipo’s die daarbij de touwtjes in handen hebben een gouden verdienmodel oplevert. Bedrog van overheidswege op gigagrote schaal. De Duitser Herr Michael Limburg zet het nog een keer op een rijtje’. Zie hier beneden.’

Gilbert: ‘ Dat moet haast wel. Alles lijkt daar op te wijzen. Kijk eens naar dit weerzinwekkend toneel dat de Tweede Kamer-pipo’s opvoerden rond hun eis aan Baudet om zijn begrote bedragen met betrekking tot het Klimaatakkoord door te (laten) rekenen. Ik ga ervan uit dat geen nepnieuws hè, want dat zou ook nog kunnen, maar daarvoor is het té openlijk.’

‘ Ja, dit is idioot om aan te zien,’ zegt Satish, ’ de hele Kamerpopulatie zit Baudet op zijn nek om cijfers. Baudet zegt dat die berekeningen al lang het de Forum site staan, maar okay, nog een keer doorrekenen kan geen kwaad indien de pipo’s dat willen. Dus hij dient een officiële motie om voor de geëiste doorrekeningen.’

Gilbert: ‘En als puntje bij paaltje komt, stemmen alle pipo’s die om doorrekenen hebben gegild tégen de motie van Baudet die dat doorrekenen beoogt. De pipo Jesse Klaver van Groen Links voorop. Onwaarschijnlijk nietwaar? Wij worden ordinair bij de neus genomen door die Haagse pipo’s en bimbo’s.’

Satish: ‘ Heinrich stuurde een link naar het interview met ir. Michael Limburg op “Der Fehlende Part.” Er is een goede Nederlandse ondertiteling bij. Je moet rechtsonder op CC klikken. ‘

‘ Kijk eens naar meneer Gert-Jan Segers van de CU bij dit toneelstuk in de Kamer, ‘ zegt Satish grinnikend, ‘ die staat als een geldwisselaar in de tempelvoorhof tegen Baudet te ageren dat hij moet doorrekenen en vervolgens stemt ook Segers tegen.
Geen wonder dat zelfs de directeur van het CU-wetenschappelijke bureau, meneer Wouter Beekers, een stuk in de NRC – niet in Trouw of het Nederlands Dagblad, noch in het Reformatorisch Dagblad – publiceert, waarin de naam Baudet en Houellebecq herhaaldelijk voorkomen en wel in een op z’n minst neutrale context, met een bijna positieve teneur. Is dat niet ludiek? ‘

‘ Roel Kuiper, een prominent CU-lid heeft nota bene een verhandeling geschreven over de teloorgang van het Algemeen Belang door blindelings privatiseren en dereguleren. Wat er bij die club aan hand is mag Joost weten.’

‘ Niet zo vreemd dat Kees Staaij (SGP) afstand neemt van zijn broeder-in-het-geloof, G.J. Segers, en toenadering tot Baudet en zijn Forum zoekt. Al zal gokken op het winnende paard (Van Forum) niet vreemd zijn aan ’s mans drijfveren, vermoed ik.’

Gilbert: ‘ Het blijft boeiend om te zien hoe de coalitie-pipo’s zich allemaal voor het neoliberale karretje van de VVD-kobold Mark Rutte laten spannen. Slob (CU) privatiseert ons onderwijs nog verder, Segers verandert wijn in water en fungeert als een gehoorzame gofer van Rutte en apporteert braaf iedere stok of bal die Ruute gooit, Koolmees (D66) neemt onze pensioenen voor Rutte c.s. op de schop, Menno Snel (D66) mag de rommel van VVD’er Wiebes bij de Belastingdienst opruimen (momenteel zit Snel met de toeslagen soap opgezadeld en is Wiebes belast met het verrommelen van het klimaat- en energiebeleid) en natuurlijk, last but not least, Kaysa Ollongren (D66) die alle mogelijkheid tot het entammeren van referenda in beton giet en begraaft. Mw Ollongren lanceerde onlangs het onzalige idee om kinderen stemrecht te geven. Ook dat past in het neoliberale marketingconcept voor “Democratie”; hoe manipuleerbaarder de kiezer, hoe verlichter en democratischer de Democratie. Ik heb er vast nog een of twee pipo’s vergeten, maar die kan iedereen zelf er bij zoeken.’

 

http://www.mirjamvissers.nl/

http://www.mirjamvissers.nl/strips/strips

 

♥

 

Angelo Gavrielatos : “Het sluipende gevaar van privatisering in onderwijs ”

COV Published on Mar 12, 2018

‘Angelo Gavrielatos is al jarenlang een verwoed voorvechter van de belangen van leraren en openbaar onderwijs. Hij was voorzitter van de Australische onderwijsvakbond maar zette daarna zijn strijd internationaal verder bij Education International (E.I.), de wereldwijde federatie van onderwijsvakbonden waar ook het COV toe behoort. Angelo is verantwoordelijk voor de campagne voor het indijken van de privatisering en commercialisering van openbaar onderwijs. Speciaal voor de leden van het COV en de voorbereiding van ons congres nam hij in het najaar van 2017 een inspirerende speech op video op.’

 

Michael Limburg: “Klimaschutz ist eine absurde Idee“ / Der Fehlende Part Published on Jun 9, 2017 / Nederlandse ondertiteling > rechtsonder op cc klikken.

“Klimaschutz ist eine absurde Idee“ – Warum der Klimawandel laut Michael Limburg nichts mit Menschen zu tun hat.

Schon seit Längerem hat man sich nicht mehr intensiv mit dem Thema Klima bzw. Klimawandel beschäftigt. Nachdem Trump das Pariser Abkommen abgelehnt hat, ist das Thema wieder in aller Munde und bietet daher auch die Chance, kritisch beleuchtet zu werden. Dipl. Ing. Michael Limburg ist Gründer und Vizepräsident des Europäischen Institutes für Klima und Energie und bezeichnet den Klimawandel als „Schwindel“. Wie sich in der Klimapolitik ein großes Umverteilungsprogramm von Reichen an Arme Nationen versteckt erklärt Limburg im Interview mit Jasmin Kosubek.’

 

Fysicus prof. De Lange: Klimaatwet duur en nutteloos / Gepubliceerd op 31 okt. 2018

‘Woensdag debatteert de Kamer over de Klimaatwet. In een hoorzitting voorafgaand aan het debat werden deskundigen geraadpleegd. Onder hen de bekende natuurkundige, professor Kees de Lange die de vloer aanveegde met de aanwezige Kamerleden. De reductie van CO2 levert geen enkel effect op het klimaat liet de deskundige weten. Hij vond de parlementariërs vooringenomen en dom.’

Ton Lankreijer met Rypke Zeilmaker; ‘Marketeers verkopen klimaatbeleid‘ / Cafe Weltschmerz Gepubliceerd op 17 apr. 2016

Het onberekenbare klimaat nr.4
Oud eindredacteur RTL Nieuws, Ton Lankreijer interviewt Rypke Zeilmaker over de ‘waarheden’ rond de klimaatverandering. Rypke Zeilmaker is vrij natuur/wetenschapsjournalist, blogger voor Climategate.nl en fotograaf van het Antropoceen. Hij daagt u in woord en beeld uit op een andere manier te kijken naar het leven op onze planeet dan u mogelijk gewend bent. Als exponent van nieuwe wetenschapsjournalistiek is zijn werkveld verruimd van traditionele media naar onderzoeksjournalistiek bij ecologische vraagstukken voor organisaties en ecologisch advies aan natuurgebruikers bij procedures.

 

 

 

 

 

 

 

Je bent GROEN en je wilt wat

 

Dat veel hedendaagse politici ze niet alle vijf op een rijtje hebben, weten we intussen. Bij de groenen in Nederland is het momenteel vette partij met het uit de partij zetten van dissident Zini Özdil, maar in Duitsland kunnen de GROENEN er ook wat van.
Alleen zijn ze daar wat carnavalesquer.
Zie deze satirische clips van Oliver Welke van de Heute Show.

 

Grünen machen sich’s bequem –  Oliver Welke heute show /   ZDFlachbar    Published on Nov 19, 2016

Oliver Welke über eine Partei, die nirgendwo anecken möchte, die sich aber dennoch den Begriff “unbequem” auf die Fahnen schreibt.

 

So machen AfD und Grüne Wahlkampf in Bayern | heute-show vom 12.10.2018

ZDF heute-show   Published on Oct 12, 2018

Wer überlegt, in Bayern die AfD zu wählen, sollte sich dieses Video anschauen.

 

Wie gut passen Union, FDP und Grüne zusammen? | heute-show vom 22.09.2017

 

 

♦

 

 

 

 

De Brexit Blues volgens John Lanchester

Het Engelse ‘bewilderment’ laat zich moeilijk met één woord vertalen. Er zitten elementen in van verbijstering, gedesoriënteerdheid, compleet de kluts kwijt zijn, stuurloosheid en diepe geschoktheid. De Britse politiek analist John Lanchester komt met ‘bewilderment’ als voornaamste verklaring voor het Engelse Brexit op 23 juni 2016. De uitslag van het referendum luidde Brexit omdat de meeste Britten het niet meer weten (baffled, bewildered, desorientated). Men is in Groot Brittannië vooral de kluts kwijt en voelt zich daarna ook nog eens boos.
Waaraan is de Britse gedesoriënteerdheid en verbijstering te wijten? Vooral aan het feit dat de Britten ervaren dat het geen enkel verschil maakt welke politieke partij aan de macht is: de economische omstandigheden blijven gelijk. Dit is een van de redenen waarom de Remain-campagne het onderspit heeft gedolven, want wanneer je economische argumenten in het geweer brengt om vóór EU-lidmaatschap te stemmen, bij mensen die zich juist door de economische omstandigheden gepiepeld voelen, dan loop je grote kans dat ze zeggen: je kunt m’n rug op (‘go fuck yourself’).

Lanchester maakt een frappante observatie over het Brexit-referendum als hij schrijft dat momenteel in de UK de meeste mensen waarschijnlijk meer van de overheid ontvangen – in directe contanten, en via publieke voorzieningen als gezondheidszorg en onderwijs – dan dat ze bijdragen aan de publieke middelen. De getallen lopen griezelig parallel aan die van de referendum-uitkomst: 48 procent betalers (‘contributors’) versus 52 procent ontvangers (‘recipients)’.
Die 52 procent zouden vóór een Brexit hebben gestemd. Volgens Lanchester zijn zowel degenen die bijdragen als degenen die ontvangen, uiterst ontevreden over hun respectieve situaties: ‘The numbers are eerily similar to the referendum outcome: 48 per cent net contributors, 52 per cent net recipients. It’s a system bitterly resented both by the beneficiaries and by the suppliers of the largesse.’

John Lanchester schrijft dit weliswaar over Groot Bittannië, maar dat vergeet je als inwoner van een euroland tijdens het lezen al snel. Want veel van wat Lanchester over Engeland beweert is net zo goed van toepassing op onze omstandigheden. Het maakt immers ook in Nederland geen verschil meer welke politieke merken er op het regeringspluche zitten: het economische beleid blijft hetzelfde. Als kiezende burger heb je simpelweg niets meer in te brengen en dat vinden mensen onverteerbaar. ‘People hate to have things taken away from them. But whole swathes of the UK have spent the last decades feeling that things are being taken away from them: their jobs, their sense that they are heard, their understanding of how the world works and their place in it. The gaps in our society have just grown too big.’

Over de immigranten die Engeland binnenkomen bestaan volgens Lanchester geen misverstanden: ze dragen netto bij aan de Britse economie. Ook op dit thema overheersen echter de verwarring en onwetendheid.

‘Immigration, the issue on which Leave campaigned most effectively and most cynically, is the subject on which this bewilderment is most apparent. There are obviously strong elements of racism and xenophobia in anti-immigrant sentiment. All racists who voted, voted Leave. But there are plenty of people who aren’t so much hostile to immigrants as baffled by them.

The evidence on immigration is clear: EU immigrants are net contributors to the UK’s finances, and are less likely to claim benefits than the native British. The average immigrant is younger, better educated and healthier than the average British citizen. In other words, for every immigrant we let in, the country is richer, more able to pay for its health, education and welfare needs, and less dependent on benefits. They are exactly the demographic the UK needs.’

Deze laatste observatie van Lanchester doet je je als lezer afvragen of de politici (links, midden, rechts dat maakt niets uit) de golven vluchtmigranten met opzet binnenlaten omdat ze plotseling begrepen dat de demografische ontwikkelingen in de landen waar zij ook wonen – voornamelijk West-Europese en EU-landen – om drastische ingrepen vragen, wil de kwaliteit van leven enigszins op peil blijven. Denk aan het plan van de PvdA’er Samsom om een luchtbrug in te stellen. Natuurlijk wordt het allemaal geframed in nobele humanistische kaders.
Net als met de gastarbeiders toen, houden de politici nu evenmin rekening met mensen als cultuurdragers en zien zij uitsluitend productiefactoren van redelijke tot hoge kwaliteit. Het hoeft niet per se een samenzwering te zijn, want dat vereist visie, maar met ad hoc improvisatie en de vuistegel om van alle kwaden, op korte en middellange termijn, de minst kwade te kiezen, kom je een eind op streek.

Lanchester maakt een andere observatie die je met die over migranten kunt combineren: dat Labour weliswaar meer sociale bescherming bood om het verlies van werkgelegenheid (met name voor midden- en laagopgeleide Britten) enigszins op te vangen, maar dat de politici dat stiekem deden, zonder uitleg en verklaring. Ik citeer: ‘These jobs are dependent on the UK being a liberal, open, internationalised economy with high skill levels in particular areas. That has been the direction of travel in UK politics and economics since 1979, and both parties have pursued policies with that goal in mind. The Labour government offered more social protection but did so largely by stealth and without explaining and arguing for its actions. There was no strategy to replace the lost industry; that was left to the free market. With these policies, parts of the country have simply been left behind. The white working class is correct to feel abandoned: it has been. No political party has anything to offer it except varying levels of benefits. The people in the rich parts of the country pay the taxes which support the poor parts.’

De politici kopen de mensen af met sociale uitkeringen in plaats van ze uit te leggen waarom ze hun banen kwijtraken en weinig kans maken op werk waarvoor eenvoudig hoger gekwalificeerde mensen (ook hoger gekwalificeerd qua intelligentie, opleiding en gezondheidsconditie) nodig zijn. Dat is een bittere pil voor de ‘autochtone’ Brit om te moeten slikken, maar hij weet dan tenminste hoe de vork in de steel zit en waar hij aan toe is. Denk aan de banenplannen van PvdA’er Lodewijk Asscher. Terwijl Asscher vermoedelijk ook weet dat het vooral gaat om een fopspeen met als hoofddoel: gewenning aan de omstandigheden en geleidelijk je ambities naar beneden bijstellen, totdat je murw bent en je bij de situatie neerlegt. Zuur dat er tegelijkertijd wordt bezuinigd op de GGZ, want die kant ga je op indien je tenminste niet voor een kalashnikov, een handgranaat of bomgordel kiest.

Intussen wordt er op allerlei manieren gelobbyd om de geesten rijp te maken voor het toelaten van tienduizenden migranten, zonder dat daar een weloverwogen strategie aan ten grondslag ligt. De politici knutselen gaandeweg en al doende uit de losse pols. De spin doctors en de media moeten de verhalen hapklaar aan de massa opdienen.
Zwaar gediplomeerde deskundologen en gecertificeerde expertiselingen scheiden hun, niet zelden belerende en moraliserende, artikelen af in kwaliteitskranten. In de opmaat naar het Brexit-referendum waarschuwde hetzelfde slag lieden de Britten voor de rampen die hen en het Verenigd Koninkrijk zouden treffen indien het klootjesvolk voor Brexit zou stemmen. Lanchester kwalificeert hen als voorbijtrekkende komedianten: ‘almost comic cavalcade of sages and bigshots who took the trouble to explain that Brexit would be ruinous folly: Obama, Lagarde, Carney, the IMF, the OECD, the ECB, and every commentator and pundit you can think of. ‘

Als Lanchester het allemaal goed inschat – en ik geloof dat hij een flink eind in de juiste richting zit – dan zal er komende periode aan de verwarring waarin de bevolkingen van de EU zijn overgeleverd geen einde komen. Integendeel, die gedesoriënteerdheid en verwarring zullen alleen toenemen. Het verhoogde gevoel van onveiligheid – vanwege terreuraanslagen, maar net zo goed door baanonzekerheid en inkomstenderving vanwege bijvoorbeeld lagere salarissen, boetes op sparen en pensioenkortingen – zal een vruchtbare voedingsbodem vormen voor sujetten die goudgaren spinnen bij het vergroten van de ‘bewilderment’ . In een neoliberale markteconomie waar alles doordesemd is van geld scoren en verdienmodellen in de markt zetten, maakt het niet uit of het om politieke programma- en standpunten gaat of om worstenbroodjes en zakken friet. Politieke ondernemers zijn net zo goed ondernemers. Zij hebben weliswaar een iets andere handel, maar ook het omzetten van stemmenwinst in klinkende munt is big business en van het geld kun je evengoed vet soppen.

Er staat ons dus ongetwijfeld nog het een en ander te wachten. John Lanchester geeft ons met zijn terugblik op de waarschijnlijke oorzaken van het Brexit alvast een voorproefje.

 

* * *

John Lanchester: ‘Brexit Blues’ / London Review of Books / 28 juli 2016

Verwijzing: Johan Fabricius: ‘Komedianten trokken voorbij’ (1931)

oorspronkelijk gepost op NELPUNTNL.nl / Jerry Mager – 26 juli 2016

zie ook: https://aaabaaa.wordpress.com/2016/07/25/brexit-23-juni-2016-en-het-verraad-van-de-klerken-le-trahison-des-clerks/

Parijse herfst 2015, met een boek van Michel Houellebecq op schoot

Jerry Mager / 22 november 2015 / gepost op ‘Work In Progress’

“Sommige manieren van leven zijn als zodanig voor ons niet bereikbaar, omdat we de daarvoor noodzakelijke metafysische overtuigingen en gebruiken ontberen.
Zo kunnen ook sommige hedendaagse opvattingen over emoties voor ons onmogelijk blijken in die zin, dat we ons niet goed kunnen voorstellen hoe het zou zijn om die opvattingen te hebben.
Volgens mij zullen er echter maar weinig van die gevallen blijken te zijn, als we eenmaal voldoende inzicht hebben in de logica van de emoties in een andere cultuur.’’
Martha Nussbaum (2005:”153-54): Oplevingen van het denken.

Iris Radisch vraagt aan Michel Houellebecq: ‘U bent een schrijver die zich buitengewoon goed kan inleven in zijn personages. Kunt u zich in de gebroeders Kouachi [aanslag Charlie Hebdo ] verplaatsen ?’
Houellebecq: ‘Ja, ik zou een boek over hen kunnen schrijven. Ik zou op z’n minst beter over ze schrijven dan de journalisten die hen demoniseren. Het zijn geen demonen. Het zijn krijgers die een duidelijk doel nastreven. Ik geloof dat het mogelijk is om in een roman een overtuigende jihadist neer te zetten. Ik kan me eveneens indenken dat de identitairen de eerstvolgende gewelddadigheid in Europa zullen plegen.’ [mijn vertaling; jm] in Die Zeit, 22 januari 2015

De moslimpresident die in 2022 de Franse verkiezingen wint, is de zoon van een Tunesische kruidenier en een ‘énarque’, dat is een leerling, alumnus, van een prestigieuze Franse elite-bestuursopleiding voor hoge ambtenaren (86). Deze Mohamed Ben Abbes is 43 jaar en daarmee een jaar jonger dan de voornaamste verteller in ‘Onderworpen’ de 44-jarige professor François.
Dit, althans, is het scenario in de roman ‘Onderworpen’ van Michel Houellebecq. Het is een fictief verhaal dat zich afspeelt in de toekomst.
Het boek is een bestseller. Dat is een beetje merkwaardig. Houellebecq heeft namelijk in diverse interviews toegegeven dat hij het hoogst onwaarschijnlijk acht dat het scenario zoals hij dat schildert in zijn laatste roman, zich zal voltrekken.
Blijkbaar zijn er sinds Aristoteles een heleboel dingen veranderd. Aristoteles namelijk geeft in zijn Poëtica een marketingadvies aan schrijvers, dat door de meesten wordt opgevolgd: als je wilt dat de mensen je verhalen slikken en je boeken verslinden, dis dan liever waarschijnlijke leugens op dan dat je onwaarschijnlijke waarheden debiteert. De schrijver, aldus Aristoteles, die zich het vaardigste voegt naar de vooroordelen en stereotype verwachtingen van zijn doelgroep, zijn beoogde publiek, die zal de grootste omzet scoren; zijn boeken verkopen het beste.

onderwijs
Blijkbaar heeft Houellebecq erop gegokt dat de meeste kopers en lezers van zijn boeken Aristoteles nooit gelezen hebben, of zelfs maar van hem gehoord. Vandaar dat president Mohamed Ben Abbès het Ministerie van Onderwijs in handen van zijn partij de Moslimbroederschap houdt. Wat hem betreft mogen zijn coalitiepartners de eerste keuze hebben bij de onderlinge verdeling van de overige ministeries. Onderwijs is de kern. Voortaan wordt er geen Aristoteles meer gelezen op de Franse scholen en wordt er onderwezen dat Arthur Rimbaud zich tot de islam heeft bekeerd.
Dat laatste zou best waar kunnen zijn, want Rimbaud heeft zich ooit aangemeld als militair bij het Koloniale Nederlands-Indische Leger, het KNIL, en is in Harderwijk scheep gezet naar Nederlands-Indië, alwaar hij tot de islam zou kunnen zijn bekeerd. Tenminste, wanneer we de verhalen van onder anderen de Amerikaanse antropoloog Clifford Geertz willen geloven.
In ieder geval deugde het sujet Rimbaud van geen kant. Hij deserteerde uit het KNIL en kwam jammerlijk aan zijn eindje in een naargeestige Afrikaanse negorij. Joseph Conrad heeft er een classic over geschreven, ‘Heart of Darkness,’ dat nog steeds goed verkoopt. Mensen lezen in het geniep blijkbaar graag over booswichten, deugnieten en nietsnutten. De film ‘Apocalypse Now’ is op Conrads boek gebaseerd.

De interessante spion in Houellebecqs roman, ene Alain Tanneur, die bijna met pensioen gaat, lijkt Geertz wel gelezen te hebben, want hij (122) legt aan de hoofdfiguur François uit: ”De islam bestrijkt een enorm gebied; de manier waarop hij in Saoedi-Arabië wordt beleden is volkomen anders dan wat je in Indonesië of Marokko ziet.”
Tanneur is een van de boeiendste karakters in ‘Onderworpen’, die veel van de Franse hoed en de rand lijkt af te weten. Indien Tanneur liegt, dan kan hij dat erg overtuigend.

flapdrol-establishment
Houellebecq zet de 44-jarige literatuur-professor François neer als een ongeïnspireerde fletse flapdrol, die voornamelijk is geïnteresseerd in zichzelf, in seks met jonge studentes en in lekker eten en drinken. François is de verpersoonlijking van het labbekakkig franse establishment. Houellebecq neemt met ‘Soumission’ vooral dat establishment op de hak en dat neemt het establishment hem allerminst in dank af.
Geen wonder dat een Duitse bespreker (Riechelmann) van Houellebecqs roman (Soumission heet in het Duits: Unterwerfung) er de Duitse historicus Oswald Spengler bij de haren bijsleept. Houellebecqs eschatologie zou volgens Riechelmann onmiddellijk op Spenglers theorie, zoals wijdlopig uiteengezet in ‘Untergang des Abendlandes’ (op internet in pdf neer te laden; ga direct naar deel II), zijn te herleiden. Omdat Houellebecq echter geen degelijke Duitser is maar een frivole fransoos, kan hij vanzelfsprekend geen denderend Pruisisch orgasme voor elkaar krijgen en neemt hij genoegen met een wat laffe apotheose: een moslimpresident met Tunesische roots, Mohamed Ben Abbès.

Riechelmann is als Duitser van nature wat zwaar op de hand en bloedserieus. Hij wrikt en wurmt Spenglers terugkeer van de godsdienstigheid aan Houellebecqs renaissance van de godsdienst, via Duitse mystiek, yoga, Hollywood-boeddhisme en wat al niet. Je zou er Spengler bijna voor (her-) lezen, al was het alleen vanwege de rol die Spengler aan ‘de jacht op geld’ als boosdoener toekent.

humor
Wie ‘Onderworpen’ enkele keren heeft gelezen en zich een indruk gevormd van de flapdrol François, zou echter tot een heel andere slotsom kunnen geraken. Het verhaal is namelijk hilarisch. Althans, indien je bereid bent de gebruikelijke leesconventies bij tijd en wijle opzij te zetten of ondersteboven te houden.
Bijvoorbeeld. Houellebecq laat François enkele weken in Rocamadour koekeloeren voor de zwarte Madonna met kind (130-131) en zadelt hem op met allerlei diepe, hooggeschoolde, gedachten en zwaar-culturele bespiegelingen. Intussen laat hij François wellustig denken aan de lichamelijke attracties van zijn laatste scharrel, de joodse Myriam.
Koud terug in Parijs googelt François twee jonge escortdames (155-56) op internet: de tweeëntwintigjarige Marokkaanse Rachida en de vierentwintig jarige Spaanse Luisa met wie hij het voortvarend doet. In extase gooit hij het condoom weg en maakt de klus onveilig vrijend af. Kortom: François is een macho durfal die alle vrouwelijke ins and outs kent als zijn broekzak, een eersteklas levensgenieter en een hoogopgeleide fijnproever als het om fellatio gaat. Hij is echter niet gespeend van zelfspot en dat maakt hem dragelijk.

eenoudergezin
Houellebecq heeft het personage François neergezet als een voor velerlei interpretatie vatbare flapdrol. Zou het bijvoorbeeld onwaarschijnlijk zijn te denken dat François net zo lang in de grot van Rocamadour heeft zitten meuren totdat de verkiezingen voorbij waren en de uitslag vaststond? Zou het niet waarschijnlijker – en bovendien vrolijker zijn ook – om hem in plaats van de diepgaande politiek correcte bespiegelingen van Houellebecq, te verrijken met het inzicht dat die zwarte Madonna met dat enge kind het fiasco van een vaderloos eenoudergezin verbeelden? Ze zijn zwart bovendien. ”De Madonna zat kaarsrecht. Het kindje Jezus – dat er eerlijk gezegd totaal niet uitzag als een kind, eerder als een volwassene of zelfs een oude man – zat eveneens kaarsrecht op haar knieën. Er school geen tederheid, geen moederlijke overgave in hun houding.” (130)
Goed, dat Ben Abbes het gezin weer tot hoeksteen van de samenleving wil verheffen! Mo for president!

En dan Jezus. Waarom moest die zo nodig z’n kont tegen de krib gooien? Onderwerping is het toverwoord, soumission. Had Jezus zich gewoon onderworpen aan het Romeinse gezag en zich gevoegd naar de joodse collaborateurs, slijmjurken, veile falsarissen en onderkruipers, dan had hij het als geboren charismaticus ver kunnen schoppen. Wellicht tot Romeins consul, misschien zelfs Imperator? Maar neen, hij moest zo nodig dwars liggen.
Hij ranselt de geldwisselaars uit de tempel (terwijl die de economie draaiende helpen houden; kijk naar Wall Street), hij beledigt en sart de farizeeërs (notabele burgers, vroede vaderen) en hij erkent de keizerlijke autoriteit (het wettig gezag) niet ongeclausuleerd. Zo’n figuur groeit op voor galg en rad. Dat hij tenslotte aan het hout werd gespijkerd, was te voorzien. Is het niet curieus dat zijn volgelingen hem tot zoon van god bombardeerden? Er wordt een virtuele vader uit de hoge hoed getoverd en hé presto, alles is koek en ei? Op z’n minst: verhipte verwarrend. Vermoedelijk volksverlakkerij eerste klas en tot op heden, onredelijk succesvol.

” Nietzsche had het goed gezien met zijn oudewijvenflair, het christendom was in wezen een vrouwelijke religie.” (171)

Neen, dan de islam. Dat is een religie van krijgers. Alsjeblieft zeg, dat is niet per se een comfortabel alternatief. Want wat er zich momenteel in Syrië, Mali en Parijs afspeelt, is niet bepaald een vrolijk feest.

Maar misschien loont het om af en toe om bij het consumeren van het nieuws van perspectief te veranderen? Onze berichtgeving is tamelijk eenzijdig, tot vervelens toe voorspelbaar en daarom al gauw ongeloofwaardig, onverteerbaar zwaar en tenenkrommend vervelend.

Oliver Stone
Doe die perspectiefwisseling meteen in een moeite door voor de Russen en hun bemoeienissen in Syrië. Het bekijken van de documentaire ‘The Untold History of the US’ van Oliver Stone kan daar zeker bij helpen. Stone vertelt heel overtuigend hoe de Russen door opeenvolgende Amerikaanse presidenten (Ford, Carter, Regan, Bush, Clinton, Bush jr.) werden ge-dupeerd.
Trouwens, wanneer je ziet wat de Amerikanen hebben aangericht in Vietnam en Laos (Kennedy, Johnson, Nixon) dan mag het een mirakel heten dat er geen wraakacties door Vietnamezen op de USA zijn uitgevoerd. De Vietnamezen hebben het trouwens ook van de Fransen voor de kiezen gekregen. Misschien zijn ze er nog niet uit waar ze het eerst zullen toeslaan, misschien ligt Vietnam te ver weg en Vietnamezen zijn geen muzelmensen.

Stone vraagt zich enkele keren tijdens zijn verhaal af, of ‘we’ wel tegen het communistische gevaar vochten, of niet vooral voor de belangen van Amerikaanse grootverdieners en hun giga-operaties.
Die zelfde vraag zou iemand vandaag de dag kunnen bevangen, maar dan heeft ‘islam’ bijna volledig de plaats van het communisme ingenomen. De belangen zijn echter nog steeds die van het Grote Geld en ze zijn alleen maar giga groter gegroeid.
Elke keer wanneer zo’n pseudo-geprivatiseerde toko, zoals daar zijn: zorgverzekeraars, verhuurders van sociale woningen, onderwijsmanagers van omvallende scholen, bobo’s van ons OV, om maar een paar te noemen, met hun prijs- en tariefverhogingen afkomen – vanwege de permanente kredietcrises en nu wegens de terreurdreiging – dan voel je op je klompen aan dat je wordt beduveld, bedot, bestolen en bedrogen. Tot nog toe onderwerpen we ons echter massaal aan de gelegaliseerde plunder. Zo’n zestien miljoen Nederlandse flapdrollen, van wie de meesten zich uitsluitend zorgen maken over het al dan niet doorgaan van het WK-foebal. Onlangs werd er zelfs een foebalcoach opgevoerd om de algehele solidariteit stem te geven. Er staan namelijk miljarden-recettes op het spel en de snuiter wordt blijkbaar meer geloofd (Blind-elings?) dan een premier-zonder-visie.

Parijse banlieus
Via Vietnam, zijnde een voormalig Frans wingewest, kom je dit weekend van 21 november 2015 al lezende haast vanzelf terecht bij het essay van de Franse journalist Sylvain Ephimenco, die sinds jaar en dag in Rotterdam woont en werkt: ‘Van relschopper tot terrorist’ in de Letter & Geestbijlage van dagblad Trouw.
Ephimenco haalt als voorbeelden van nette allochtonen de Polen, Italianen, Portugezen en Spanjaarden aan. Sinds de negentiende eeuw heeft Frankrijk dergelijke landslui geïmporteerd en zij hadden het destijds vele malen kariger dan de verwende rotjochies uit de banlieues van tegenwoordig. Die lopen nota bene op dure sportschoenen en hebben Playstations.
Die makke migranten van toen, die lieten zich gedwee en gezagsgetrouw uitbuiten en discrimineren en kozen braaf voor assimilatie. Die onderwierpen zich dus keurig (soumission sans aucun problème). Maar, zijn ze in het recente verleden door Frankrijk gekoloniseerd, zoals bijvoorbeeld Algerije? Zover bekend heeft niemand uit die groep het tot president van Frankrijk geschopt. Misschien is Sarkozy een uitzondering, zoals Ahmed Aboutaleb in Rotterdam, of ligt dat toch anders?
Dat komt, aldus Ephimenco, doordat die makke migranten uit christelijke landen kwamen en niet hun oorsprong hadden in de moslimwereld. François uit ‘Onderworpen’ zegt het dus niet onterecht: het christendom is een vrouwelijk religie.

Die moslimjeugd van Ephimenco kwam tien jaar geleden niet buiten de ring van snelwegen om Parijs. Die périphérique vormde een effectieve barrière tussen twee werelden. De actieradius van de migrantenjeugd was tien jaar geleden ‘niet groter dan een steenworp’ en als wapen hadden ze stenen en benzinebommen. Maar nu is de beer los. De onverlaten zijn hun getto’s van beton en asfalt uitgekomen ‘om dood en verderf te zaaien in de gegoede buurten van de ongelovigen. Ze staken vrijdag de dertiende die ring over om die andere Parijse jeugd, die ze zelden of nooit ontmoetten, van haar vrolijke onbezorgdheid te ontdoen.’ Het staat er allemaal en zonder ironie.

Direct daarna meldt Ephimenco dat door datzelfde land (Frankrijk) de broeders uit Syrië gebombardeerd worden. Tja, met straalbommenwerpers naar Syrië vliegen en daar bommen afwerpen, is misschien net iets anders dan een Parijse snelweg oversteken met een katapult. Toch? Ephimenco is in tegenstelling tot Houellebecq echter helemaal niet ironisch of satirisch. Daarvoor woont hij waarschijnlijk te lang in Nederland. Dat fantasieloze, ijzerenheinige, geldt voor de meeste krantenberichten en nieuwsuitzendingen dit weekend. Het zal nog wel even duren.

Dus kun je voorlopig beter Houellebecq binnen handbereik houden, want dan valt er tenminste geregeld nog iets te lachen.

”Professionele politici en hun intellectuele dienaren zullen ongetwijfeld blijven mekkeren over ‘islamitisch fundamentalisme’, het ‘westers bondgenootschap’ en ‘full-spectrum response’. Er zal echter veel radicaal denken nodig zijn als we willen voorkomen dat de huidige wrok zich ontwikkelt tot nog grotere inferno’s.”
Panka Mishra (2015: 26): ‘Spoken regeren waar de goden zijn verdwenen’; in de Groene Amsterdammer

”If the frames of meaning upon which we depend to find our own way about in life are so deeply ingrained in us as to color our every perception, it is difficult to see how our accounts of what others feel or think or do, to say nothing about our theories about them can be anything but sheer imposition. Imposition and systematic distortion : ‘orientalism,’ ‘cultural hegemony, ‘symbolic domination’ – the ethnographic claim to knowledge is everywhere put into a moral shadow, rediscribed as an impress of power.”
Clifford Geertz (1996:129): After the Fact

* * *

Martha Nussbaum (2005): Oplevingen van het denken. Over de menselijke emoties / Amsterdam: Ambo / ISBN: 90 263 1872 3 (gebonden) / vertaling door Patty Adelaar van Upheavals of Thought. The Intelligence of Emotions (2001, Cambridge UP)

Interview Iris Radisch – Michel Houellebecq: “Der Tod ist nicht auszuhalten” in DIE ZEIT Nr. 4/2015, 22. Januar 2015 / http://www.zeit.de/2015/04/michel-houellebecq-unterwerfung-charlie-hebdo-frankreich-radikalisierung/seite-2 (internet 2015, januari 25)

Cord Riechelmann: ‘Die Rückkehr der Religion’ /review van ‘Unterwerfung’ / Frankfurter Allgemeine 17.01.2015 / http://www.faz.net/aktuell/wissen/michel-houellebecq-und-der-untergang-des-abendlandes-13373949.html (internet, 2015, januari 25)

Michel Houellebecq (2015): Onderworpen / Amsterdam: Arbeiderspers / ISBN: 978-90-295-3861-9 (paperback)

Pankaj Mishra is een Indiase schrijver en essayist. Hij publiceerde onder meer ‘An End to Suffering: The Buddha in the World’ (2004) en ‘Temptations of the West: How to be Modern in India, Pakistan and Beyond’ (2006). Voor een profiel van hem zie: groene.nl. Dit essay verscheen oorspronkelijk in The Guardian. Vertaling: Menno Grootveld / / in de Groene Amsterdammer, nr. 32, 6 aug. 2015: “Hoe na te denken over Islamitische Staat. ‘Spoken regeren waar de goden zijn verdwenen’ “

Sylvain Ephimenco: ‘De relschopper en de terrorist’ in de Letter & Geest-bijlage van het dagblad Trouw, zaterdag 21 november 2015

Peter Giesen : ‘Koloniale geschiedenis achtervolgt Frankrijk / Wraakzucht – De Algerijnse connectie’
in de Volkskrant, zaterdag, 21 november 2015

Clifford Geertz (1996): After the Fact / Cambridge, London etc. : Harvard UP / ISBN : 0-674-00872-3 (paperback)

Oliver Stone: The Untold history of the USA – http://www.oliverstone.com/untoldhistory – https://www.youtube.com/watch?v=UXJRXFcO1KA

 

 

 

 

 

 

 

Twee dagen na de gemeenteraadverkiezingen op 19.03.2014

(deze post stond eerder op Querine)

Volkskrant – 21 maart 2014
Minister-president en VVD-leider Mark Rutte vindt op dit moment samenwerking met de PVV van Geert Wilders niet mogelijk. Dat zei de premier vannacht in een reactie op de uitspraken van Wilders over Marokkanen in Nederland.

Zolang de PVV dergelijke standpunten inneemt, is dat niet mogelijk, zei Rutte. Hij benadrukte dat dat niet geldt voor de fracties in de gemeenteraden van Den Haag en Almere. Die kunnen dat zelf beslissen.

Volkskrant −21/03/2014, 10:46 / Opstelten: Wilders moet uitspraken terugnemen

Minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) vindt dat PVV-leider Geert Wilders zijn uitspraken over Marokkanen terug moet nemen. ‘Dit zijn uitspraken die echt niet kunnen, walgelijk. Dit past niet in een land als Nederland. Intrekken, dat moet hij doen’, zei Opstelten vandaag voor het begin van de wekelijkse ministerraad.

Aangiftes blijven binnenstromen
Ondertussen blijven de aangiftes tegen Wilders binnenstromen. Het gaat in het hele land zó snel, dat het Openbaar Ministerie (OM) nog geen cijfermatig overzicht voorhanden heeft, laat het OM vandaag weten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Volkskrant 21/03/2014
D66 zou nu landelijk de grootste partij zijn. Is het niet voordeliger de stekker uit het kabinet te trekken en de winst te incasseren?
Partijleider Alexander Pechtold vindt van niet.
‘Ik geloof dat Wouter Bos (als informateur van Rutte II, red) zich nog eens even flink achter de oren moet krabben wat hij tijdens de formatie heeft neergezet met zijn kaartspel van uitruilen. Zo werd een kinderpardon geruild tegen illegalen! Dat is toch een boekhoudersuitruil? Dat je dat met defensie en wegen doet, oké, maar niet met mensen.’

VVD-premier Rutte heeft geen principes en PvdA’er Lodewijk Asscher saboteert Europa

door Jerry Mager
gepost op NELPUNTNL.NL, op 19/20 augustus 2013
uitgebreid en licht herzien op 21 augustus

“Libertarians display nothing but disdain for fundamental ideas. They disparage the very idea of a fundamental idea. Libertarianism wishes to espouse an end product: liberty – while remaining oblivious to its source: philosophy. It sees no logical, ordered structure of ideas, but only a haphazard smorgasbord of notions, and feels entitled to help itself to any one, at any time, in any sequence, as the mood strikes.”

Peter Schwartz (1989:317): Libertarianism: The Perversion of Liberty

De kop: “VVD-adviseur Livestro: ‘Rutte wordt niet gehinderd door principes’ “ in de Volkskrant van 17 augustus 2013 geeft veiligheidshalve duidelijk aan dat het om een citaat van meneer Livestro gaat. Bij lezen van het stukje waarboven deze kop staat, lijkt het op het eerste gezicht onwaarschijnlijk om te denken dat Joshua Livestro het artikel van Peter Schwartz (“Libertarianism: The Perversion of Liberty”) in gedachten had toen hij deze uitspraak deed, laat staan dat hij het met Schwartz eens zou zijn – indien Livestro al bekend was met betreffend artikel.
Als ik echter lees: “Flexibiliteit is volgens Livestro weliswaar nodig om het kabinet overeind te houden” en ik denk aan Sennetts betoog over hoe die flexibiliteit volgens hem in onze kapitalistische maatschappij het individuele karakter en de maatschappelijke moraal ondermijnt (“The Corrosion of Character”), dan zou Livestro wellicht kunnen worden aangewreven dat hij het onbewust met Schwartz en Sennett eens is en dat zijn kwalificatie van zijn VVD-roerganger wel degelijk betekent wat hij lijkt te betekenen: “Rutte wordt niet gehinderd door principes”. Precies dat maakt de man tot zo’n succesvolle stemmentrekker. We leven tenslotte in het postmoderne postpolitieke tijdperk, waarin der Mensch ohne Eigenschaften agio doet.

Jammer dat in het ingezonden stuk van PvdA vicepremier Lodewijk Asscher en de Engelse publicist David Goodhart in de Volkskrant en de Britse krant The Independent, niemand schijnt te hebben geroepen: Eigen volk eerst! of: Socialist Asscher wil grenzen dicht tegen Oost-Europeanen!
Was dat het geval geweest, dan zou de beweging (let wel: de PVV is een beweging en geen partij) van meneer Geert Wilders – als we de peilingen van Maurice Waf! tenminste mogen geloven – vast niet met 30 zetels uit de bus zijn gekomen. In ieder geval hadden we nog een smeuïge krantenkop gehad. Een PvdA’er die zoiets roept, zou de verloedering van het merk weer eens onomwonden aan de kaak stellen.

“The invasion and colonization of communitas, the site of the moral economy, by consumer market forces constitutes the most awesome of dangers threatening the present form of human togetherness. The principal targets of the assault by the market are humans as producers; in a fully conquered and colonized land, only human consumers would be issued residence permits.”

Zygmunt Bauman (2003:74): Liquid Love

Onthutsend is het wel, dat uitgerekend alweer een PvdA-politicus het project Europa lijkt te saboteren, juist nu eensgezindheid onder de eurolanden zo broodnodig is. VVD’er Rutte houdt zich met zijn oproep om meer luxe consumptiegoederen te kopen tenminste nog bij merksyntone kretologie, terwijl die zogenaamde bescherming van de Nederlandse werknemers van Asscher zo flinterdun dubbel-doorzichtig is dat het de aandoenlijkheid voorbij schiet en genant in de wind wappert. Kom er gewoon vierkant voor uit dat het project Europa uiterst ongelukkig en onverantwoord krakkemikkig in elkaar steekt en we daar de wrange vruchten bij karrenvrachten van plukken. Waarom we de wanhopige vlucht naar voren schijnen te moeten blijven kiezen, is aan de gewone burger die structureel voor de kosten opdraait, niet uit te leggen. Die burger voelt zich cynisch uitgebuit, ordinair kaalgeplukt en schaamteloos leeggezogen. Die burger ziet, ondervindt, merkt en ervaart namelijk dat zijn spaargelden verdampen en dat zijn pensioen wegsmelt. Hij ziet hoe de haarvaten van de samenleving verstopt raken door het aankoeken van steeds dikkere lagen managers. Die managers claimen dikke salarissen en het enige wat ze doen is de boel nog stroperiger, nog ingewikkelder en vooral nog duurder maken. Hun salarissen-met-bonus moeten tenslotte ergens van worden betaald. Het Nederlandse maatschappelijke middenveld is wat dit aangaat een Sodom en Gomorra aan het worden: de ene ladenlichtende fraudeur na de andere plugt zich er als een bloedzuiger in de staatsruif van de publieke middelen. Met zo’n positie belonen politieke kongsi’s ook hun clubgenoten; zij hebben de banen verkaveld en onderling verdeeld en distribueren de respectieve postjes, ten laste van de publieke middelen. In het Angelsaksisch heet dit cronyism.

Ergens op een plek die Brussel heet en op andere vergelijkbare virtuele plaatsen (loci, topoi) wordt er zoiets als een Verenigd Europa in elkaar gestoken, zeggen ze. Alweer door managers, voor wie het project Europa een grote snoepwinkel en lucratieve banencarrousel is. De burger krijgt toegetoeterd dat zij solidair moet zijn met vreemde mensen ver weg, terwijl zij dag in dag uit aan den lijve ondervindt dat het hier bij haar steeds meer ieder voor zich is. Luister maar naar Rutte & kompanen, kijk naar Asschers laatste move: West-Europa voor de West-Europeanen! Een paradoxale boodschap die, zoals Pavlov met honden bewees, schizofrenie veroorzaakt. Een verenigd Europa is bij dit alles zeker niet gebaat. Terwijl we dat meer dan ooit oooh zo nodig hebben, lijkt de politieke paljassen niets te dol om het project Europa te saboteren en te torpederen.

“(H)et is vooral Homerus geweest die de andere epische dichters heeft geleerd op de juiste wijze onwaarheden te beweren. Zijn kunst bestaat hierin dat hij gebruik maakt van de menselijke neiging om valse conclusies te trekken.”

Aristoteles (335? BC; 60a18): Poëtica

Asschers move maakt het eens te meer pijnlijk en duidelijk zichtbaar dat de huidige constructie van het project Europa op z’n zachtst gezegd aan alle kanten rammelt en in z’n voegen kraakt en knarst. Asscher stelt een deeloplossing voor die op zich niet onaannemelijk lijkt te klinken (wel onsympathiek, maar misschien zelfs niet onlogisch). In het geldende kader past Asschers idee echter helemaal niet en binnen dat vigerende kader detoneert zoiets als naïef, onbetrouwbaar en inconsistent. Moeten politici met zulke ideeën aan het roer staan van dit zwalkende, kompasloze en lekkende narrenschip, in deze woelige en verraderlijke wereldzeeën?
Hoe kun je het rijmen om duizelingwekkende sommen gelds te blijven overmaken naar landen als Griekenland – dus een transfereconomie in stand en aan de praat te houden – en tegelijkertijd de grenzen willen sluiten tegen werknemers uit nieuwe (aspirant-/semi-) eurolidstaten? De gedebiteerde smoes luidt dat Nederlandse werknemers uit de wind moeten worden gehouden, met name zzp’ers en laaggeschoolden – potentiële PvdA stemmers dus. Een cynische smoes, want diezelfde Nederlandse werknemers zien hun spaargelden verdampen (richting Griekse bankiers en andere gladde gluiperds?) en krijgen het onverbloemd voor hun kanes dat ze zich loyaal hun pensioengelden moeten laten ontfutselen in het belang van Europa dat immers ook hun belang zou zijn. Kortom, het recept luidt: permanent pompen en langzaam maar onherroepelijk samen verzuipen. Zo’n politieke poppenkasterij en fratsenfoezeliritis voedt en vergroot slechts het toch al substantiële ressentiment.

De gefrustreerde burger weet natuurlijk drommels goed dat ‘ie met meneer Wilders en zijn PVV ook geen stap verder komt, maar zo lang de gevestigde politieke merken die burger voor simpel, achterlijk en dom verslijten, zal die burger zich zo gedragen door zijn kont tegen de krib te gooien en Van Speijks dan-liever-de-lucht-in! als motto prefereren.
Door op een beweging als de PVV te stemmen, krijgt die burger op zijn minst nog de illusie dat zij – net als een astrante peuter van drie jaar oud – tòch ook een eigen willetje heeft en zich niet alles hoeft te laten gezeggen. De merken VVD en PvdA zouden volgens de peiling van meneer De Hond nu bij verkiezingen een verlies van 45 zetels voor de kiezen krijgen. De DOW Jones en Foetsie zijn er niets bij.

“Flexible specialization suits high technology; thanks to the computer, industrial machines are easy to reprogram and configure. The speed of modern communications has also favored flexible specialization, by making global market data instantly available to a company. ( ) ( )
The most strongly flavored ingredient in this new productive process is the willingness to let shifting demands of the outside world determine the inside structure of institutions. All these elements of responsiveness make for an acceptance of decisive, disruptive change.
( ) ( )
Time’s arrow is broken; it has no trajectory in a continually reengineered, routine-hating, short-term political economy. People feel the lack of sustained human relations and durable purposes.”

Richard Sennett (1998:52,98): The Corrosion of Character

Lectuur:

Aristoteles (384-322 BC) (2012/1986): Poëtica / Amsterdam: Athenaeum – Polak & Van Gennep / ISBN 978 90 253 0207 8 (vertaling: N. van der Ben en J.M. Bremer)

Grieks – Engelse uitgave: S.H. Butcher (1951): Aristotle’s Theory of Poetry and Fine Art / New York: Dover / ISBN 0-486-20042-6

Voor de teleologische drive en het richtingzekere momentum dat dit Europa-project zo node ontbeert, zie o.a. de Nicomacheasche ethiek

Zygmunt Bauman (2003): Liquid Love. On the Frailty of Human Bonds / Cambridge, Oxford, etc.: Polity Press – Blackwell / ISBN 0-7456-2489-8 (pbk)

Peter Schwartz’ stuk staat in Leonard Peikoff – editor (1989): The Voice of Reason. Essays in Objectivist Thought van Ayn Rand / New York, London etc.: Penguin – Meridian Books / ISBN 0-452-01046-2. Libertarianism: The Perversion of Liberty staat op p. 311-333.
Het gaat om een sterk verkorte versie van een artikel uit 1985, dat werd gepubliceerd in The Intellectual Activist.

Richard Sennett (1998): The Corrosion of Character. The Personal Consquences of Work in the New Capitalism / New York, London: W.W. Norton & Company / ISBN 0-393-31987-3 (pbk)

Richard Sennett (2003): Respect in a World of Inequality / New York, London: W.W. Norton & Company / ISBN 0-393-32537-7 (pbk)

Richard Sennett (2009/2008): The Craftsman / London, New York etc.: Penguin / ISBN 978-0-141-02209-3 (pbk)

# P.S. #

Zie Susan Watkins (editor of New Left Review) over het “project Europa” in de laatste London Review of Books No. 16 – 29 August 2013, pages 17-21

Citaat uit haar (review-)artikel Vanity and Venality (= ijdelheid/verwatenheid/hier ook: grootheidswaan en de vatbaarheid voor corruptie/omkoping/morele kwetsbaarheid):

“A single currency might have worked for the core group of closely aligned economies – France, Germany, the Benelux countries – envisaged in the Werner Plan. Instead, the architecture of the Eurozone, concocted in response to the fall of the Berlin Wall, became fatally entangled with the project of EU enlargement.
As it took shape from the mid-1990s, the single currency became available to any country that could claim to meet the minimal convergence criteria, in a spirit of geopolitical expansionism strongly backed by Washington and London. The result, as the vanity of the leading continental powers combined with the venality of the smaller ones, was a heterogeneous group of 17 economies, with divergent dynamics, tied to a uniform exchange rate and enjoying a shared credit rating.
Rather than helping them converge, the common currency exacerbated the underlying differences between them. Domestic manufacturing in the Mediterranean countries was squeezed by Chinese imports at the lower end – textiles, ceramics, leather goods – while German companies gained an increasing market share at the upper end: cars, chemicals, machinery. At the same time, the easy credit of the globalisation bubble created the illusion that Europe was equalising upwards, as southern consumption was fuelled by northern banks’ cross-border lending.”

(bijgevoegd op 22 aug. 2013)

Maximum voor alle overheidssalarissen is veel te rigide

“It is important to notice that allowing wage differences for the sake of incentives is different from saying that the successful have a privileged moral claim to the fruits of their labor.

Many of us are fortunate to possess, at least in some measure, the qualities our society happens to prize. In a capitalist society, it helps to have entrepreneurial drive. In a bureaucratic society, it helps to get on easily and smoothly with superiors. In a mass democratic society, it helps to look good on television, and to speak in short superficial sound bites.
That our society values these things is not our doing”

Michael J. Sandel (2009:158,163): Justice. What’s the Right Thing to Do?

Trouw / Redactioneel −15 juli 2013, 12:00

Minister Plasterk van binnenlandse zaken wil de maximumsalarissen in de publieke en semi-publieke sector koppelen aan het salaris van een minister.

Als de vorige week aangekondigde wet van kracht wordt kunnen ambtenaren, maar ook ziekenhuisdirecteuren, managers van woningcorporaties en medewerkers en directeuren bij de publieke omroep niet meer verdienen dan 144.000 euro per jaar. De balkenendenorm, die het maximum bepaalde op rond 190.000 euro, wordt daarmee verder verlaagd.
Plasterk heeft gelijk als hij met deze aankondiging wil zeggen dat de beloning in grote delen van, vooral, de semi-publieke sector, nog steeds een probleem vormt. In de gezondheidszorg, bij woningcorporaties en bij de publieke omroep worden soms nog steeds niet te rechtvaardigen salarissen uitbetaald. Het probleem lijkt van een chronisch karakter, met alle mogelijke negatieve gevolgen voor het maatschappelijk draagvlak van dien.
Het is echter de vraag of de benaderingswijze van Plasterk niet veel te rigide is. Het is maar zeer de vraag of één maximumnorm voor zo’n diverse sector nu wel wijsheid is. Is een medisch specialist in deze vergelijkbaar met de directeur van een relatief kleine woningcorporatie? Of, om een ander voorbeeld te noemen, is de president van De Nederlandsche Bank wat zijn maximumsalaris betreft te vergelijken met de presentator van een populair programma bij de publieke omroep?

Concurrentiepositie
Daar komt een argument bij. Veel leidinggevenden in de publieke en semi-publieke sector zullen ongetwijfeld mede door het belang van de publieke zaak gemotiveerd zijn om te werken waar ze werken. Als echter de private sector ongebreideld verder kan gaan met het verhogen van maximumsalarissen – Plasterk stelt terecht dat hij in die sector geen bevoegdheden heeft – dan heeft dat ernstige gevolgen voor de concurrentiepositie van de (semi-)overheid. Een rigide maximumnorm voor het salaris kan zich zo tegen de overheid keren.
Er lijkt hier iets anders aan de hand te zijn. Koppeling van het maximum aan het salaris van een minister is niet onlogisch, maar is het salaris van een minister hoog genoeg? Plasterk heeft er op dit moment geen belang bij het debat over die vraag op te starten. Het is koren op de molen van de meer populistische fracties in politiek Den Haag en het zou ongetwijfeld tot een onfrisse discussie leiden. Toch, als de koppeling serieus bedoeld is, zou het goed zijn nog eens goed naar de beloning van bewindslieden te kijken.

 REACTIES & DISUCUSSIE

papa yabo (17/07/13 11:16)

Als het gaat om wie wat “verdient” stel ik voor dat al die bestuurders eens een weekje als – pakweg – vuilnisman zouden gaan werken. Ik ben benieuwd of ze dat werk ooit een leven lang zelf zouden willen doen, al zouden ze er tonnen per jaar voor krijgen. Zelfoverschatting is een kwaal die in bestuurderskringen [en in mediakringen, maar dat spreekt vanzelf] epidemische vormen begint aan te nemen. Een medisch specialist beschikt in de meeste gevallen in elk geval over vakbekwaamheid.

jerry mager (17/07/13 )

“Veel leidinggevenden in de publieke en semi-publieke sector zullen mede door het belang van de publieke zaak gemotiveerd zijn om te werken waar ze werken.” JUIST!Dus: dit is de concurrerende factor en niét het salaris, zoals in de private sector betaald. Ga je liever iedere dag met lood in je schoenen naar een dikbetalend bureau waar je hamburgers schuift en junk food maakt, of fiets je fluitend naar een fatsoenlijk betaalde zinvolle baan waarin je wèrkelijk iets toevoegt aan de samenleving?

jerry mager (17/07/13)

“is de president van De Nederlandsche Bank wat zijn maximumsalaris betreft te vergelijken met de presentator van een populair programma bij de publieke omroep?” Ik weet alvast één ex-president van de DNB die qua entertaiment value bij mij hoger scoort dan welke presentator ook. Maar, ik zou die man extra betalen om van de buis wèg te blijven. Een negative incentive dus. Ik had bijna geschreven: dan liever schaliegas-boren, maar dat vind ik toch geen goede, vanweg de jonge lezertjes onder ons.

jerry mager (17/07/13)

Vergeet niet dat al die vette wedden meestal worden gegund – gunning is het meest neutrale woord in deze context – aan personen met een managersfunctie in het zgn. ” maatschappelijke middenveld.” Dat is de kring van politieke klanten. Daarnaast vestigt het steeds weer vergelijken van salarissen van publieksdienaren met tycoons de aandacht op de voortreffelijkheid van de eersten, die schromelijk onderbetaald worden. Geen wonder dat ze zeperds maken. Ze moeten tig bijbaantjes hebben om te overleven.

jerry mager (18/07/13)

# papa yabo: “Zelfoverschatting is een kwaal die in bestuurderskringen [en in mediakringen, maar dat spreekt vanzelf] epidemische vormen begint aan te nemen.” Zelfoverschatting ook, maar er speelt iets dat nóg naargeestiger is. Ze vangen geen hoog salaris omdat ze goed zouden zijn, neen, omdát ze veel geld geld krijgen zijn ze beregoed. De omgekeerde wereld. De positie met daaraan gekoppelde wedde certificeert ze vanzelf. Dus vallen ze gestaag omhóóg. Kwalijk voor de kwaliteit van ons bestuur

papa yabo (19/07/13)

Natuurlijk, jerry mager. Het een volgt uit het ander, zeker als je mensen in essentie hun eigen salaris laat bepalen, zoals bij deze minkukels het geval is. We zien in het moderne bestuurswezen dan ook veel gevallen van het Peter Principe: mensen klimmen binnen organisatie net zo lang op tot ze op een plek belanden waar ze eigenlijk niet geschikt voor zijn. Als dat hoog genoeg is, komt men in het gouden-handdrukkengebied.

jerry mager (19/07/13)

# papa yabo, het zijn niet àllen minkukels, er zitten vast witte raven tussen, personen die oprecht voor de publieke zaak werken willen, maar de mee-pikkers en mee-lopers nemen helaas in aantal toe. Als advocaat van de duivel: wanneer je jezelf tegenwoordig niet luidkeels aanprijst en schaamteloos verkoopt, word je meestal weggedrukt. Matt. 5:15 hoeft niet per se, maar kijk ook eens naar 1 Kor. 13. Je kunt niet met één lezing van een uitspraak of tekst van een politicus volstaan, er zijn steeds meerdere interpretaties tegelijk in het spel, al naar gelang je respectievelijke scenario’s en causaliteiten erbij betrekt.

Bijvoorbeeld: als onze pensioenen wederom op het punt staan te worden gekort, vanwege ‘turbulentie op de markten’ – hetgeen betekent dat de destijds afgesproken geldelijke tegenprestatie waarvoor wij hebben gewerkt met terugwerkende kracht verlaagd wordt! zonder dat we er iets tegen kunnen ondernemen – dan gaan Rijks-spin doctors en andere  volksverlakkers, issues in de markt zetten om onze aandacht van dat akelige inzicht af te leiden. Seks, geloof en de vreemdeling, kortom: emotico-issues, scoren hoog.
Overigens: de schrijver van dit redactioneel stuk vindt dat ministers misschien te weinig verdienen. Zouden we betere politiek krijgen als de ministerssalarissen worden verhoogd? Naarmate je méér waardeloos-wordend-geld krijgt, ben je méér gevrijwaard tegen die ontwaarding. Levert dat beter beleid op? Ik geloof het niet.

Europascepsis / Europafilie …

gepost op 08 december 2011

Twee werelden

[ I ]
Europa is een woord als alle woorden
Verjaagd, vernederd. Aan de horizon
Dwarrelen nog wat vage slotakkoorden.
Geen die ze hoort. Van niets meer ziel of bron.

Arm troetelkind, te vaak, te schril geprezen
Met slechte adem achternagezeten
Door charlatans, bemind met bullepezen.
Alleen nog kermisvolk wist hoe je heette.

In het lawaai verdween je. Onbetreurd.
Achter de bergen, ver weg, waar ik woon,
Heeft niemand je zelfs maar gekend. Het geurt
Naar hout hier en men spreekt op zachte toon.
………….. ………….. ……………. ………….

[ VI ]
Of nieuw of oud, het is amusement.
Puin. Lettergrepen. Niet om te bewaren.
Hun stank is ons, kadavers, te bekend.

Ze vragen me mij achter ze te scharen,
De politieke heren. Onvermoeid.
Het is het appelleren aan een geest

Die door hun eigen taal werd uitgeroeid.
Cultuur is al te zeer hun kind geweest.
Geen oog, geen hart, geen tijd voor regenbogen.

Ze hadden enkel handen om te wurgen.
Wantrouw vooral hun valse mededogen
Wanneer ze zich nu voordoen als chirurgen.
……………. ……………… …………………..

Gerrit Komrij (1987)

* * *

Ultimatum

Opdracht tot ontruiming aan de mandarijnen van Europa! Eruit.
Vuilnis, uitvaagsel, provinciale kliek, intellectueel geteisem!
Failliet der volkeren en der bestemmingen – totaal failliet!
Waar zijn de Ouden, de sterken, de mannen, de leiders, de hoeders?
Gaat naar de kerkhoven, want zij zijn slechts nog namen op de zerken!
Thans is politiek de vettige degeneratie van de organisatie der onbekwaamheid!
Thans is het oorlog, partijtje afschuiven aan deze kant
en partijtje kat uit de boom kijken aan de andere kant!
Ik stik van slechts dit om mij heen te hebben!
Laat mij ademen!
Opent alle ramen!
Opent meer ramen dan alle ramen die er op de wereld zijn!

Geen enkele grote gedachte, of volledig inzicht, of keizerlijke ambitie van geboren keizer!
Geen enkel idee van structuur, geen enkel gevoel voor het Bouwwerk, geen enkele hunkering naar het Geschapen-Organische!
Minderwaardig tijdperk der tweederangsen, der om-en-nabij-zijnden, der lakeien met de lakeienaspiratie, lakeienkoning te worden!
Lakeien die niet in staat zijt De Aspiratie te hebben, bourgeois die ge zijt van de begeerte, afgedwaalden van de toog des instincts!
Ja, gij allen die Europa vertegenwoordigt, gij allen die politici van naam zijt in de gehele wereld, die literatoren zijt, chefs de file van Europese stromingen, die iets zijt, ergens voor, in deze maalstroom van lauwe thee!

Reuzen van Liliput-Europa, gaat door onder het juk van mijn Minachting.

Gaat, gedweeën die zo nodig de isten moet zijn van een of ander isme.
Gaat, radicalen van het Geringe, barbaren van de Voortgang, die in onwetendheid de steunpilaar hebt uwer vermetelheid, in onvermogen de schraag uwer neotheorieën!
Gaat, mierenhoopreuzen, dronken van uw persoonlijheid van kinderen der bourgeoisie, met uw manie van het-grote-leven, gestolen uit de vaderlijke bijkeuken en de onopgedolven erfelijkheid der zenuwen!
Gaat, epileptoïde mest zonder grandeur, hysterie-vuil der schouwspelen, sociale seniliteit van de individuele idee van jeugd!
Gaat, schimmel van het Nieuwe, handelswaar in slechte staat sedert het brein van herkomst!
Gaat, en keert niet weer, bourgeois van het Totaal-Europa, paria’s van het groot-willen-lijken, provincialen uit Parijs!
Gaat, decigrammen der Ambitie, slechts groot in een tijdperk dat grootheid meet in centimilligrammen!
Gaat, cerebralen uit de buitenwijk, bevlogenen van de straathoek! Gij die het menselijke met het volkse verwart, en het aristocratische met het adellijke!
Gij, die alles verwart en die, wanneer ge niets denkt, telkens iets anders zegt! Incomplete holle zouvaatjes, snuisterijen, gaat!
Gaat, aanspraakmakers op gedeeltelijke koningschappen, zaagsel-lords, feodale heren van het Kartonnen Kasteel!
Gaat, beoefenaars van huiselijk hypnotisme, dompteurs van de buurvrouw van hiernaast, kazernerotten van de Discipline die niets kost en niets kotst!
Gaat, voorwaar, gaat!

Europa dorst naar Schepping, hongert naar Toekomst!
Europa wil grote Dichters, wil grote Staatslieden, wil grote Generaals!
Het wil de Politicus die bewust de onbewuste lotsbestemmingen opbouwt van zijn Volk!
Het wil de Dichter die vurig de Onsterfelijkheid zoekt en zich niet bekommert om roem, want die is voor actrices en farmaceutische produkten!
Het wil de Generaal die vecht voor de Constructieve Triomf, niet voor de overwinning waarin men slechts de anderen verslaat!
Europa wil veel van deze Politici, veel van deze Dichters, veel van deze Generaals!
Europa wil de Nieuwe Intelligentie die de Vorm is van haar chaotische Materie!
Het wil de Nieuwe Wilskracht die een Bouwwerk maakt met de toevallige stenen van wat heden het Leven is!
Europa is het zat nog niet te bestaan! Het is het zat slechts de voorstad van zichzelf te zijn! Het Tijdperk der Machines zoekt, tastend, de komst van het Grote Mensdom!
Europa hunkert, minstens, naar Theoretici van Dat-wat-zal-zijn, naar Zangers-Zieners van haar Toekomst!
Europa wil, van geografisch begrip, beschaafd mens worden!
Wat er is kan niet duren, want het is niets!
……………… ……………… ……………………….

Álvaro de Campos (1917)

* * *

Verantwoording
De door mij (JM) uitgekozen tekstgedeelten van Komrij en De Campos zijn afkomstig uit: Twee werelden en Ultimatum.
Gerrit Komrij schreef Twee Werelden in opdracht van de Stichting Koninkelijk Paleis te Amsterdam. De dichter droeg het gedicht op 18 mei 1987 voor, ter gelegenheid van de officiële opening van “ Amsterdam Culturele Hoofdstad van Europa 1987”, in de Burgerzaal van het Paleis op de Dam. Twee Werelden werd vertaald in de overige acht talen van de toenmalige Europese Gemeenschap: Deens, Duits, Engels, Frans, Grieks, Italiaans, Portugees en Spaans.
De brochure is uitgegeven door de Arbeiderspers te Amsterdam – ISBN 90 295 2720 X

Ultimatum (1917) van Álvaro de Campos – een heteroniem van Fernando Pessoa – staat o.a. in: De anarchistische bankier & ander proza – vertaald door August Willemsen en uitgegeven bij Meulenhoff te Amsterdam in 1980 / 1997 – ISBN 90 290 5617 7

De ‘Gestapo’ bij ziekteverzuim in Nederland, anno nu … 2012

door Jerry Mager
(10 april 2012 gepost op NELPUNTNL.NL; bijgewerkt op 11 april 2012)

“Wil men het begrip ‘volk’ in het geavanceerde kapitalisme definiëren dan komt men al gauw uit bij de verzameling van individuen die van buitensporige beloning verstoken blijven. Het volk is die groep van mensen die er niet op hoeven rekenen ooit voor hun loutere verschijning betaald te krijgen.”
Peter Sloterdijk (2007, 2006) in: Woede en tijd

“[O]p paradoxale wijze is het gevaarlijkste ingrediënt van het nazisme niet zijn ‘totale politisering’ van het sociale leven, maar integendeel, de opschorting van het politieke denken door de verwijzing naar een extra-ideologische kern, op veel krachtiger wijze dan bij een ‘normale’ democratische politieke orde het geval is ….”
Slavoj Žižek (1997) in: Het subject en zijn onbehagen

“Sir Thomas waved his hand. ‘The Americans are an extremely interesting people. They are absolutely reasonable. I assure you there is no nonsense about the Americans.’
‘How dreadful!’ cried Lord Henry. ‘I can understand brute force, but brute reason is quite unbearable. There is something unfair about its use. It is hitting below the intellect.’ ”
Oscar Wilde, in: The Picture of Dorian Gray

Wat ons eigenlijk nog het meest zou moeten bevreemden – of liever: verontrusten – aan de affaire Verzuimreductie is dat het voetvolk dat bij die organisatie werkt er blijkbaar geen enkele moeite mee heeft, om medeburgers telefonisch het hemd van het lijf te vragen over de meest intieme medische details en dat vervolgens te rapporteren aan ‘een chef’ (niet-)wetende wat er met die gegevens gebeurt. Blijkbaar geldt het normale taboe daar niet (meer); op z’n minst is de norm opgeschort. Het heersende maatschappelijke klimaat vormt blijkbaar een stimulans voor dergelijke onsmakelijke uitingen van ‘ondernemerschap.’
De associatie van Youp van ‘t Hek met de Gestapo is hier zo’n treffende vanwege de verontrustende connotatieve context die hij oproept. Het verschijnsel is van alle tijden en signaleert maatschappelijke erosie. Men meent dan simpelweg: het is gewoon een baan, werk. Vooral in deze tijden van economische crisis – intussen een vrijzwevend geobjectiveerd begrip, zonder context of causale verbanden laat staan eigenaars of veroorzakers – mag je immers blij zijn wanneer je überhaupt werk hebt.

Of zouden er alleen robots bij bedrijven als Verzuimreductie werken? Machines die menen: dat is mijn verantwoordelijkheid niet, ik doe alleen wat mij wordt gezegd en opgedragen. Ik voer opdrachten uit, meer niet. Mij treft geen blaam. Lieden die nergens anders aan de bak komen en die zich gewillig voor zulk soort werk lenen zich gewillig lenen? Gewone mensen, die ook maar doen wat hen wordt opgedragen.

Wat bijna niemand ooit betrekt bij de beschouwingen en bespiegelingen over arbeidsarrangementen als deze bij Verzuimreductie, is de funeste invloed die dit soort werk onvermijdelijk heeft op degenen die het uitvoeren; op het voetvolk dus. Om dit punt extra duidelijk te maken denke men aan de mechanisatie en industrialisering door de Duitsers van het uitroeien van de grote aantallen medemensen die zij op hun programma hadden staan. Ambachtelijk uitvoeren van dit handwerk viel zelfs voor de meest geharde SS’ers niet lang vol te houden. Ook niet na systematisch de-humaniseren van de slachtoffers. Niet alleen de slachtoffers worden respectloos behandeld, ook de werknemers die het vuilde werk opknappen zijn in de ogen van hun opdrachtgevers, de managers en werkgevers, niemendallen oftewel: quantités négligeables. Over het zelfbeeld van iemand die dit soort onzindelijk werk langere tijd doet, maken we ons liever ook geen illusies. Over degenen die er de opdracht toe geven overigens evenmin.

Les Deux Bonnes Soeurs

La Débauche et la Mort sont deux aimables filles,
Prodigues de baisers et riches de santé,
Dont le flanc toujours vierge et drapé de guenilles
Sous l’éternel labeur n’a jamais enfanté.

Au poète sinistre, ennemi des familles,
Favori de l’enfer, courtisan mal renté,
Tombeaux et lupanars montrent sous leurs charmilles
Un lit que le remords n’a jamais fréquenté.

Et la bière et l’alcôve en blasphèmes fécondes
Nous offrent tour à tour, comme deux bonnes soeurs,
De terribles plaisirs et d’affreuses douceurs.

Quand veux-tu m’enterrer, Débauche aux bras immondes?
Ô Mort, quand viendras-tu, sa rivale en attraits,
Sur ses myrtes infects enter tes noirs cyprès?

— Charles Baudelaire